Distria Krasniqi është një nga xhudistet më të mira në Kosovë.
Ajo i ka sjell Kosovës dy medlaje olimpike, një të artë dhe një të argjendtë,
Ajo së fundi ka dhënë një intervistë për Federata Evropiane e Xhudos, ku ka folur për vështirësitë dhe sukseset që ka arritur.
Intervista e plotë:
Me tre medalje të arta olimpike nga vetëm dy Lojëra Olimpike, Kosova tashmë është mësuar me suksesin e jashtëzakonshëm të xhudistëve të saj. Njëra nga ato që shkëlqeu në Tokio ishte Distria Krasniqi, e cila u ngjit në majën e podiumit në kategorinë -48 kg, por në Paris, gjërat kishin ndryshuar. Kanë kaluar pak më shumë se pesë muaj që nga hera e fundit që Krasniqi garoi dhe tashmë e ka nisur sezonin e saj në Mittersill OTC, por para se të kthehej në shtëpi, ajo reflektoi mbi përvojën e saj në kryeqytetin francez.
“Dallimi ishte që isha më e fokusuar dhe tashmë e dija se çfarë do të thoshte të ishe në Lojërat Olimpike. Po, fitova medaljen e artë, por kësaj here u ndjeva më e përgatitur mendërisht. Edhe pse ishte një kategori e re dhe cikli ishte i shkurtër, vetëm tre vjet – ndoshta pak i shkurtër për mua – isha e gatshme mendërisht.”
Që nga kalimi në kategorinë -52 kg, Krasniqi mezi ka humbur hapin dhe shpejt u ngjit në listën botërore të renditjes, duke u bërë një nga favoritët kryesorë. Tani, Krasniqi mund të thotë se ishte e përgatitur mendërisht, por ajo është gjithashtu një atlete që ndihet gjithmonë rehat gjatë nxemjes.
“Zakonisht jam kështu, mund ta menaxhoj veten dhe ndjenjat e mia. Në Olimpiadën time të parë mbaj mend që i thashë trajnerit se nuk po ndihej si Olimpiadë për mua, kisha ndjesinë se ishte si një Grand Prix ose Grand Slam dhe thjesht po e shijoja. E njëjta ndjesi më kaploi edhe në Paris, por kur erdhi gjysmëfinalja isha vërtet e përqendruar, dhe më pas finalja erdhi shumë shpejt.”
“Ishte vetëm dhjetë minuta më pas apo diçka e tillë; nuk isha aspak e fokusuar, ndihesha si në gjumë dhe më e qetë nga ç’duhej! Normalisht kemi katër vite për një cikël dhe gjatë kësaj kohe gjithmonë kemi pushim të mirë para finales, por në garën më të rëndësishme ndodhi ndryshe. Kësaj here patëm rreth tre orë pushim para gjysmëfinales dhe për mua, mendoj se e luftova atë si të ishte finale. Ndoshta ky ishte gabimi që bëra në këtë Olimpiadë, por e dini, edhe gjysmëfinalja është shumë e rëndësishme [qesh], por dhashë gjithçka nga vetja.”
Pavarësisht rezultatit përfundimtar, Krasniqi arriti të ngjitej në majën e një kategorie të re dhe të shkonte në një tjetër finale olimpike, që në vetvete është një arritje kolosale.
“Ishte e mrekullueshme, vërtet e mrekullueshme. Isha shumë e përqendruar deri atëherë dhe pastaj kuptova që duhet të luftoja menjëherë përsëri për finalen. Është e çuditshme, vërtet doja të luftoja kundër Abe (Uta, JPN) në finale sepse isha përgatitur shumë për të, dhe gjithashtu mendoj se u përgatita më shumë për të sesa për të tjerët, dhe kjo nuk ishte mirë. Duhej të isha përgatitur njësoj për të gjithë.”
Në ditën e dytë të Lojërave Olimpike në Paris, super-motrat japoneze, Abe Uta dhe Hifumi, po garonin për të mbrojtur titujt e tyre të Tokios, por në raundet e para, arena u trondit kur Uta u eliminua.
“Isha në zonën e nxemjes dhe po e shikoja atë ndeshje – Raundi i dytë: Abe Uta (JPN) dhe Diyora Keldiyorova (UZB) – po shkonte mirë në favor të Abe dhe kur ndodhi ajo, të gjithë u shokuam. Shumë njerëz ishin të lumtur, por unë jo. Nuk e di çfarë më ndodhi, por pothuajse fillova të qaj. Trajneri im u kthye nga unë dhe më tha që ishte një mundësi e madhe, pastaj pa fytyrën time dhe kuptoi që nuk isha mirë, dhe pastaj ndjeva një presion të madh që duhej të fitoja medaljen e artë.”
Kthimi në Kosovë kësaj here ishte një përvojë ndryshe, duke luftuar kundër zhgënjimit, por ajo u ndihmua nga ekipi i saj.
“Fillimisht nuk isha shumë e lumtur për medaljen e argjendtë, por pasi fola me trajnerin dhe ekipin tim, ata më bënë të kuptoj që kisha marrë medaljen e dytë dhe askush në Kosovë nuk ka dy medalje olimpike. Të jem e para më bëri shumë krenare për veten time. Ishte një kategori tjetër, përsëri një finale dhe tani mund ta shijoj më shumë. Në shtëpi të gjithë ishin të lumtur, por pas Tokios, mendoj se ata janë mësuar vetëm me medalje të arta! Argjendi dhe bronzi janë të mira, sigurisht, ata ende po prisnin të festonim.”
Medalja e bronztë, sigurisht, erdhi nga Laura Fazliu në kategorinë -63 kg.
“U ndjeva nervoze për të gjithë në ekipin tim, veçanërisht për të. Mendoj se ajo nuk po kalonte një ditë të mirë, sepse nëse po, isha e sigurt që do të merrte medalje të artë. Por, puna e saj e palodhur u shpërblye dhe jam shumë e lumtur për të. Ajo bëri një sakrificë shumë të madhe, ishte një fëmijë kur erdhi tek ne dhe la familjen e saj, stërvitet shumë dhe vërtet e meriton.”